Het hart van een kind is als een fotografische plaat, klaar om alles te weerspiegelen waaraan het blootgesteld word (Inayat Khan)
Grote meiden kunnen het wel
Het was een uur of tien ‘s avonds en Nore sliep nog niet. Met een vol hoofd en irritatie stapte ik opnieuw haar kamer binnen. ”Nore, ik wil dat je nu echt gaat proberen te slapen. Het is al super laat”. Nog voor ze iets kon zeggen had ik het al gedaan. Vanuit mijn eigen irritaie en moeheid reageerde ik. Uit verbinding..
”Maar mama, ik kan echt nog niet slapen, want ik ben geschrokken van de harde muziek (het was feestweek bij ons en er was meer geluid dan normaal). Ik probeerde snel te schakelen, maar eigenlijk liep ik al over. Ik vroeg waar ze behoefte aan had. Het antwoord was: bij mama in bed. En dat deden we. Ik liet haar nog even wat vertellen tot we opnieuw iets hoorden buiten: vuurwerk. ”Mama, ik ben daar echt niet bang voor hoor want ik ben een grote meid. En grote meiden zijn niet bang voor vuurwerk”. Ik zei nog iets in de trant van: je hoeft niet altijd een grote meid te zijn, en als je het vuurwerk wel spannend vind is dat ook goed. Maar ze antwoordde met: ”Ja, maar mama. Grote meiden kunnen het wel. Dus jij ook mama”!
Hallo spiegel! Ik liet haar in slaap vallen en huilde zachtjes naast haar. Mijn kleine spiegel zag mijn twijfel en gaf het direct aan me terug. Vermoeid viel ik uiteindelijk in slaap.
De spiegel
De les die ze me er mee leerde was dat ondanks alle twijfel en het niet vertrouwen in mezelf. Ik er gewoon mag zijn. Ook als ik vermoeid ben, ook als ik uitgeput ben en ook als ik irritatie heb omdat mijn lichaam me stopt en ik nog zoveel wil. Ik hoef niet altijd een grote meid te zijn en me anders voor te doen dan wie ik daadwerkelijk ben. Want op dat soort momenten ga ik bij mezelf weg, ga ik mijn eigen grenzen over, met als gevolg dat mijn lichaam aan de noodrem trekt.
De boodschap aan jou
Als moeders doen we alles voor onze kinderen en dat is ook meer dan logisch want ze zijn afhankelijk van ons. Maar in mijn optiek hebben we het vaak alleen over: mijn kind doet dit zo goed, of dit was zo leuk en bijzonder. En praten we veel minder over de rauwe kanten van het moederschap. En ik kan je vertellen uit eigen ervaring. Die zijn er zeker. En laat ik voorop stellen dat het moederschap de mooiste rol is die ik ooit mag vervullen. Ook ik maak graag nieuwe herinneringen met de kinderen, ik doe alles wat er in mijn macht ligt om ze zo goed mogelijk voor te bereiden op de grote mensen wereld. En dat is voor nu oke. Ik doe waarvan ik denk dat, dat het beste is voor mijn kinderen en dat geldt waarschijnlijk ook voor jou.
En aan de andere kant horen die pittige momenten er ook bij. Dan is het moederschap even donker (voor mij wel in ieder geval). Maar de vraag is dan: mag dat er ook zijn? Mijn antwoord kan je denk ik al wel raden: Absoluut. En is het makkelijk om aan die vermoeidheid en uitputtig toe te geven. Echt niet. Ook ik leer nog steeds van mijn kinderen zoals vanuit deze spiegel die Nore me aanreikte. Maar door je emoties aan je kinderen te laten zien, en soms tijd voor jezelf te maken leren onze kinderen ook dat het goed is om je emoties te uitten en dat zelfzorg belangrijk is. Zodat jij weer opgeladen bent voor een nieuwe dag in je moederschap. Het moederschap is licht en donker, puur en rauw en zeker niet zo zwart-wit als dat wij denken.
Grote meiden kunnen het zeker wel. Maar ik hoef niet altijd een grote meid te zijn!